خاورنامه خدیجه سلطانه
نسخه ای از خاوران‌نامه (خاورنامه) در دوره عادل شاهی در قرن دوازدهم ه.ق. در بیجاپور به خط نستعلیق کتابت شده است. این نسخه به سفارش خدیجه سلطانه همسر سلطان محمد عادل شاه و دختر محمد قطب شاه، سلطان گلکنده کتابت و نگارگری شد. کمال خان شاعر دکنی معروف به «رستمی» مأموریت خلق این اثر را به زبان محلی دکنی و با ویژگی های کتاب‌آرایی دکن به عهده داشت.
رستمی یکی از شاعران مهم دربار بیجاپور بود. وی در پایان این خاوران‌نامه شرح حال مختصری از خود ارائه می‌دهد که پسر اسماعیل خطاط خان از نسل درباریان عادل شاهی بوده است. کمال خان پس از انتخاب تخلص رستمی قصیده و غزل هایی به زبان دکنی و فارسی سروده است.
یکی از دلایل انتخاب زبان بومی در این نسخه خطی این است که در اوایل قرن دوازدهم زبان دکنی به یک زبان ادبی رایج به ویژه در گونه روایی مثنوی تبدیل شده بود. افزون بر این، شاعران دکنی پیشین، غالباً شاعران چند زبانه ای مانند رستمی، با ترجمه یا اصلاح آثاری از حوزه های ادبی هندی و فارسی فرامحلی، کوشیدند تا جایگاه این زبان بومی را ارتقا دهند. در واقع نسخه دکنی خاوران‌نامه ترجمه یک حماسه مصور شیعی در بیجاپور است. خدیجه سلطانه که با نام «خانم بزرگ» هم شناخته می‌شد جایگاه تأثیرگذاری در سیاست عادل شاهی ها داشت. مهری با متن «الله محمد و علی» نشان دهنده اعتقادات و مذهب شیعی او است. خاورنامه خدیجه سلطانه در کتابخانه بریتانیا نگهداری می‌شود.
خاوران‌نامه از آثار ادبی‌است که به نظم فارسی در سال ۸۳۰ هجری قمری سروده شده است. سراینده آن ابن حسام خوسفی از اهالی قهستان خراسان بوده است. این منظومه حماسه‌ای دینی و مصنوع است که در بحر متقارب و به وزن شاهنامه فردوسی سروده شده است. موضوع خاوران‌نامه جنگ‌ها و رشادت‌های امیرالمومنین در سرزمین خاوران به همراهی مالک اشتر، و نیز با قباد پادشاه شرق و تهماسب‌شاه است.
متن فوق برگرفته از مقاله خانم نامراتا بی. کنچان با عنوان: نسخۀ اولیه و مدرن خاورنامه بیجاپور است.
