ایران و هند میراث مشترکی به درازای تاریخ دارند. میراثی که حلقه اتصال و فصل مشترکش، بی شک، زبان فارسی و فرهنگ ایرانی – اسلامی است. مهاجرت و حضور ایرانیان به طیفی از تأثیرات فرامنطقه ای در جنوب آسیا منجرشد که جایگاه ایرانیان را در تحولات سیاسی، نظام اداری، هنر و معماری هند برای چندین قرن تثبیت نمود. ادبیات فارسی سبب ریشه دار شدن اندیشۀ ایرانی در هند گردید که در سازگاری با محیط جدید فرهنگ هند و ایرانی را پدید آورد. «دکن» که امروزه بخشی از ایالت های جنوبی و غربی هند را شامل می شود از مناطق مهم ظهور و توسعۀ میراث مشترک ایران و هند بوده است.
مستند کوتاه ایران و دکن روایتی از حضور ایرانیان در منطقه دکن بین قرن چهاردهم تا هفدهم میلادی است که حکومت های ایرانی تبار و یا شیعه مذهبی چون بهمنی، قطب شاهی و عادل شاهی در منطقه دکن سلطنت می کردند. نشانه ها و دلالت های این میراث مشترک در قامت بناهای تاریخی، نسخ خطی و اسناد تاریخی متجلی شده است.
مستند ایران و دکن را در بخش چند رسانهای تارنما مرکز یا اینجا تماشا کنید.